در مقالهای که توسط نگویین و رحیم در سال ۲۰۱۹ منتشر شد، به موضوع بسیار مهمی در مدیریت پروژههای صنعتی و مهندسی پرداخته شده است: استفاده از داشبوردهای دیجیتال برای بهینهسازی گردش کار (Workflow) و افزایش شفافیت، بهرهوری و تصمیمگیری دادهمحور. این مقاله با بررسی میدانی پروژههای EPC و زیرساختی، نشان میدهد که چطور نبود تصویر جامع و همزمان از فرآیندها منجر به اتلاف زمان، دوبارهکاری و تصمیمگیریهای ناقص میشود.
در ابتدای مقاله، نویسندگان اشاره میکنند که یکی از مشکلات اصلی پروژههای پیچیده، عدم دسترسی به اطلاعات بهروزرسانیشده از وضعیت واقعی عملیات است. مدیران پروژه اغلب با گزارشهای پراکنده و تاخیردار مواجهاند که باعث میشود تصویر درستی از وضعیت لحظهای پروژه نداشته باشند. این موضوع تصمیمگیریها را کند کرده، امکان اصلاح فوری اشتباهات را از بین میبرد و به بروز تأخیرهای زنجیرهای منجر میشود.
مقاله با استناد به بررسیهای میدانی و دادههای تحلیلی، نشان میدهد که پیادهسازی داشبوردهای دیجیتال، بهخصوص در لایه مدیریت میانی و ارشد پروژه، توانسته در برخی پروژهها تا ۲۵٪ از تأخیرات را کاهش دهد. این داشبوردها معمولاً اطلاعاتی نظیر وضعیت فعالیتها، درصد پیشرفت، منابع مصرفشده، وضعیت بازرسی، درخواستهای در جریان، هشدارهای کیفی و حتی اطلاعات ایمنی را در قالب نمودارها و شاخصهای قابل فهم نمایش میدهند.
نگویین و رحیم تأکید میکنند که ویژگی کلیدی این داشبوردها، بهروزرسانی لحظهای آنهاست. هر بار که یک بازرسی انجام میشود، یک کار بسته میشود، یا یک رویداد خاص در میدان ثبت میشود، بلافاصله در داشبورد مرکزی نمایش مییابد. این جریان زنده اطلاعات باعث میشود تا همه ذینفعان، از مدیر پروژه تا ناظر کیفیت و حتی کارفرما، دیدی مشترک و دقیق از وضعیت پروژه داشته باشند.
در بخش دیگری از مقاله، به این موضوع پرداخته میشود که داشبوردهای سنتی که از طریق فایلهای اکسل یا گزارشهای PDF ساخته میشوند، با اینکه اطلاعات مهمی دارند، ولی به دلیل بروزرسانی دستی و عدم یکپارچگی با سامانههای اصلی پروژه، معمولاً با تأخیر و خطا همراهاند. در مقابل، داشبوردهای دیجیتال متصل به پایگاه داده مرکزی یا اپلیکیشنهای میدانی، اطلاعات را بهصورت خودکار دریافت و تجمیع میکنند.
نویسندگان همچنین به موضوع سفارشیسازی داشبورد اشاره دارند؛ اینکه هر نقش در پروژه باید داشبورد متناسب با نیاز خود داشته باشد. به عنوان مثال، مدیر کنترل پروژه بیشتر به روندهای زمانی و منابع علاقه دارد، در حالی که مهندس کنترل کیفیت به نتایج بازرسیها و نقاط بحرانی اهمیت میدهد. یک سیستم خوب باید این انعطاف را داشته باشد.
در ادامه مقاله به تأثیر مثبت داشبوردها در افزایش پاسخگویی تیمها، کاهش ایمیلهای رفتوبرگشتی، تسریع در گردش مستندات، و ارتقای فرهنگ تصمیمگیری مبتنی بر داده اشاره میشود. از نظر نگویین و رحیم، داشبورد دیجیتال فقط یک ابزار گزارشگیری نیست، بلکه موتور محرک تصمیمسازی دقیق و سریع در محیطهای پروژهای است.
در اینجا، وقتی به سامانه پندار نگاه میکنیم، درمییابیم که دقیقاً در راستای راهکار پیشنهادی این مقاله عمل میکند. پندار بهعنوان یک سامانه مدیریت دیجیتال پروژههای EPC، دارای داشبوردهای زنده، چندلایه و تعاملی است که برای نقشهای مختلف قابل تنظیم هستند. این داشبوردها بهصورت مستقیم با اپلیکیشنهای میدانی، فرمهای دیجیتال، موتور گردش کار و زیرسامانههای کنترل کیفیت و پیشرفت پروژه در ارتباطاند و هیچ گزارشی بهصورت دستی تهیه نمیشود.
برای مثال، وقتی یک بازرسی توسط بازرس میدان انجام میشود و از طریق اپلیکیشن پندار ثبت میشود، بلافاصله نتیجه آن در داشبورد کنترل کیفیت نمایش داده میشود. اگر اشکالی در تجهیزات یا اجرا باشد، سیستم آن را در داشبورد کنترل پروژه بهعنوان ریسک احتمالی نمایش میدهد. همچنین با موتور هشداردهی هوشمند، پیامهایی به افراد مسئول ارسال میشود. این زنجیره کاملاً دیجیتال، همان چیزی است که مقاله به آن بهعنوان عامل کلیدی موفقیت اشاره دارد.
همچنین در سامانه پندار، تیمهای مختلف میتوانند داشبورد مخصوص به خود را طراحی کنند. واحد کنترل پروژه، واحد برنامهریزی، کنترل کیفیت، ایمنی، کارفرما و پیمانکاران جزء، هر کدام به دادههایی متناسب با وظایفشان دسترسی دارند، بدون اینکه درگیر حجم انبوه گزارشات غیرمرتبط شوند.
در نهایت، اگر بخواهیم خلاصه کنیم، مقاله نگویین و رحیم نشان میدهد که داشبوردهای دیجیتال میتوانند مغز تصمیمسازی سریع و مؤثر در پروژههای پیچیده باشند، و سامانه پندار دقیقاً این مغز مرکزی را برای پروژههای صنعتی و زیرساختی به وجود آورده است؛ یک هسته یکپارچه، پویا و قابل اطمینان برای هدایت عملیات، بر اساس دادههای زنده و تحلیلی.
